ARKADAŞIM, DOSTUM, GÖZDEM, ALPELLAM....

Her acı bir diğerinden farklı. Hiç biri diğerinden az ya da çok değil. Bir gerçek var ki, ne kadar yakındaysa insanın içini daha başka yakıyor. Hiç kimsenin arkasında bıraktığı boşluk başka bir şeyle doldurulamıyor. 8,5 yılda paylaşılan o kadar çok an var ki, bazen yenilen bir yemekte, bazen  giyilen bir kazakta, bazen de izlenen bir dizide karşıma çıkıyor.

En zor an da annenin ellerini tutup gözlerine bakarken, ağzımdan çıkan her kelimenin ne kadar anlamsız olduğunu bilmek. Tıpkı tedavin süresince seni görmeye geldiğim günlerde havadan sudan yapılabilecek tüm konuşmaların bittiği ve göz göze geldiğimiz o bir kaç saniyelik anda söylenemeyen her kelimenin gelip yüreklerimizi acıttığı gibi.

Hayat hepimiz için devam ediyor ama bir an geliyor çok fena acıtıyor.

Buradaki vaktimiz dolup senin yanına gelene kadar seni hiç unutmayacağız canım arkadaşım....